Poeme : Te Voici, Te Voilà

Te voici belle, si diadème
De diamants et d’or
Fuyant les « je t’aime »
Le long des corridors

Te voilà vermeille de honte
Toi, merveille d’un conte
Quand ta robe virevolte
Et que ta peau se révolte

Tandis que de tes lèvres s’échappent
Les do et les ré
Sur ton doux visage se nappent
Deux canaux dorés

Te voici enfant de ma volonté
Fruit de ma victoire
Aussi pure qu’un thé
Parfumé de feuilles noires

Te revoilà, âme d’ange au maquillage
Parcourant les nuées célestes
Pâle et rose telle un coquillage
Tu es le seul amour qu’il me reste

tə vwasi bεllə, si djadεmə
də djamɑ̃z- e dɔʁ
fyiɑ̃ ləs « ʒə tεmə »
lə lɔ̃ dε kɔʁidɔʁ

tə vwala vεʁmεjə də ɔ̃tə
twa, mεʁvεjə dœ̃ kɔ̃tə
kɑ̃ ta ʁɔbə viʁəvɔltə
e kə ta po sə ʁevɔltə

tɑ̃di kə də tε lεvʁə- seʃape
lε do e lε ʁe
syʁ tɔ̃ du vizaʒə sə nape
dø kano dɔʁe

tə vwasi ɑ̃fɑ̃ də ma vɔlɔ̃te
fʁɥi də ma viktwaʁə
osi pyʁə kœ̃ te
paʁfyme də fœjə nwaʁə

tə ʁəvwala, amə dɑ̃ʒə o makjaʒə
paʁkuʁɑ̃ lε nye selεstə
palə e ʁozə tεllə œ̃ kɔkjaʒə
ty ε lə səl amuʁ kil mə ʁεstə