Poeme : Au Caniveau

Au caniveau ma fierté de male mal placée,
Au trottoir cette arrogance d’homme trop sur de lui.
Je me jette sur les genoux ma bien-aimée,
Et comme un chien comme un esclave je te supplie.

Je ne suis pas un prince, je ne suis pas un rois,
Je ne suis rien qu’une épave à l’abandon sans toi.
Je ramperais devant tes pieds pour un simple regard,
Je tuerais qui te plairas pour un seul sourire.

Je n’ai pas de fierté je n’ai plus d’honneur pour me sauver,
Seule compte la blancheur de porcelaine délicate de tes bras.
Dans les limbes de l’enfer ou iras bruler mon âme damnée,
Je chanterais, hurlant, encore ta beautée et ton éclat.

Si tu veux mon cœur je le tirerais de ma poitrine ouverte,
Et te le tendrais encore palpitant en te remerciant.
Te remerciant de me laisser mourir allongée devant ta porte,
Tandis que tu me regardes enfin en me souriant.

o kanivo ma fjεʁte də malə mal plase,
o tʁɔtwaʁ sεtə aʁɔɡɑ̃sə dɔmə tʁo syʁ də lɥi.
ʒə mə ʒεtə syʁ lε ʒənu ma bjɛ̃ εme,
e kɔmə œ̃ ʃjɛ̃ kɔmə œ̃n- εsklavə ʒə tə sypli.

ʒə nə sɥi pa œ̃ pʁɛ̃sə, ʒə nə sɥi pa œ̃ ʁwa,
ʒə nə sɥi ʁjɛ̃ kynə epavə a labɑ̃dɔ̃ sɑ̃ twa.
ʒə ʁɑ̃pəʁε dəvɑ̃ tε pje puʁ œ̃ sɛ̃plə ʁəɡaʁ,
ʒə tɥəʁε ki tə plεʁa puʁ œ̃ səl suʁiʁə.

ʒə nε pa də fjεʁte ʒə nε plys dɔnœʁ puʁ mə sove,
sələ kɔ̃tə la blɑ̃ʃœʁ də pɔʁsəlεnə delikatə də tε bʁa.
dɑ̃ lε lɛ̃bə də lɑ̃fe u iʁa bʁyle mɔ̃n- amə damne,
ʒə ʃɑ̃təʁε, yʁlɑ̃, ɑ̃kɔʁə ta bote e tɔ̃n- ekla.

si ty vø mɔ̃ kœʁ ʒə lə tiʁəʁε də ma pwatʁinə uvεʁtə,
e tə lə tɑ̃dʁεz- ɑ̃kɔʁə palpitɑ̃ ɑ̃ tə ʁəmεʁsjɑ̃.
tə ʁəmεʁsjɑ̃ də mə lεse muʁiʁ alɔ̃ʒe dəvɑ̃ ta pɔʁtə,
tɑ̃di kə ty mə ʁəɡaʁdəz- ɑ̃fɛ̃ ɑ̃ mə suʁjɑ̃.