Poeme : Sans Amour, La Lassitude

Dans la maison vide
Le calendrier défile
Les jours s’estompent
Le rythme est muet
Rien ne se passe jamais

Demain devient présent
Mais ressemble à hier
Il s’éteindra identique
Sans rien imprimer
Sur la mémoire engourdie

Dans la maison vide
Je n’allume plus la lumière
Je ne regarde plus dehors
Je n’ouvre plus les yeux
Que pour couler le temps

Je n’ai rien d’un homme
J’oscille de pièce en pièce
Comme un automate
Au cycle monotone
D’une mécanique triste

Dans la maison vide
Prison de solitude
Mon étoile s’étiole
De l’insignifiante lassitude
Du quotidien insipide

Alors je t’attends
Ton amour et tes couleurs
Le bonheur et les douleurs
Le tournis et les blessures
La vie avant la mort

dɑ̃ la mεzɔ̃ vidə
lə kalɑ̃dʁje defilə
lε ʒuʁ sεstɔ̃pe
lə ʁitmə ε mɥε
ʁjɛ̃ nə sə pasə ʒamε

dəmɛ̃ dəvjɛ̃ pʁezɑ̃
mε ʁəsɑ̃blə a jεʁ
il setɛ̃dʁa idɑ̃tikə
sɑ̃ ʁjɛ̃ ɛ̃pʁime
syʁ la memwaʁə ɑ̃ɡuʁdi

dɑ̃ la mεzɔ̃ vidə
ʒə nalymə plys la lymjεʁə
ʒə nə ʁəɡaʁdə plys dəɔʁ
ʒə nuvʁə plys lεz- iø
kə puʁ kule lə tɑ̃

ʒə nε ʁjɛ̃ dœ̃n- ɔmə
ʒɔsijə də pjεsə ɑ̃ pjεsə
kɔmə œ̃n- otɔmatə
o siklə monotɔnə
dynə mekanikə tʁistə

dɑ̃ la mεzɔ̃ vidə
pʁizɔ̃ də sɔlitydə
mɔ̃n- etwalə sesjɔlə
də lɛ̃siɲifjɑ̃tə lasitydə
dy kɔtidjɛ̃ ɛ̃sipidə

alɔʁ ʒə tatɑ̃
tɔ̃n- amuʁ e tε kulœʁ
lə bɔnœʁ e lε dulœʁ
lə tuʁniz- e lε blesyʁə
la vi avɑ̃ la mɔʁ