Prose : La Phobie De La Double Perte.

Ayiti, tout comme celle de ma mère,
L’idée de ta perte m’effraie,
Et s’annonce en mon cœur
Comme un terrible coup de tonnerre,
Qui désintègrera mon âme,
Au point de sa réduction
En sa plus infime expression.

A penser que tant dans mes vers
Que dans mon quotidien
Un jour ce sera pour de vrai
Mon cœur perd son climat de paix.

O oui Ayiti, l’idée de ta perte,
Comme celle de ma mère,
M’effraie et me triture le cœur.

Et cela dépasse une peur ordinaire,
C’est toute mon âme qui se remue,
Sans que rien ne puisse la contenir.
D’une telle évidence,
J’en redoute l’imminence.
Telle une vague vêtue de sa transparence,
Déjà tu couds ta robe de transhumance…

Crois, je refuse une telle accoutumance !
Ce sera pour moi le coup le plus dur,
Cette double perte que rien,
Ni personne au monde ne pourra compenser.

εjiti, tu kɔmə sεllə də ma mεʁə,
lide də ta pεʁtə mefʁε,
e sanɔ̃sə ɑ̃ mɔ̃ kœʁ
kɔmə œ̃ teʁiblə ku də tɔneʁə,
ki dezɛ̃tεɡʁəʁa mɔ̃n- amə,
o pwɛ̃ də sa ʁedyksjɔ̃
ɑ̃ sa plysz- ɛ̃fimə εkspʁesjɔ̃.

a pɑ̃se kə tɑ̃ dɑ̃ mε vεʁ
kə dɑ̃ mɔ̃ kɔtidjɛ̃
œ̃ ʒuʁ sə səʁa puʁ də vʁε
mɔ̃ kœʁ pεʁ sɔ̃ klima də pε.

o ui εjiti, lide də ta pεʁtə,
kɔmə sεllə də ma mεʁə,
mefʁε e mə tʁityʁə lə kœʁ.

e səla depasə ynə pœʁ ɔʁdinεʁə,
sε tutə mɔ̃n- amə ki sə ʁəmɥ,
sɑ̃ kə ʁjɛ̃ nə pɥisə la kɔ̃təniʁ.
dynə tεllə evidɑ̃sə,
ʒɑ̃ ʁədutə liminɑ̃sə.
tεllə ynə vaɡ vεtɥ də sa tʁɑ̃spaʁɑ̃sə,
deʒa ty kud ta ʁɔbə də tʁɑ̃ʃymɑ̃sə…

kʁwa, ʒə ʁəfyzə ynə tεllə akutymɑ̃sə !
sə səʁa puʁ mwa lə ku lə plys dyʁ,
sεtə dublə pεʁtə kə ʁjɛ̃,
ni pεʁsɔnə o mɔ̃də nə puʁʁa kɔ̃pɑ̃se.