Poeme : Venise

Le miroir renvoie ton image.
C’est venise qui s’image.
De la lagune brumeuse
Seule émerge une image pieuse.
Ton rgard se veut sage,
Mais tes pensées voyagent,
Du cadre ne reste qu’une nébuleuse,
C’est une certitude vertgineuse.
Venise s’éloigne de ton sillage.
La lagune est comme un vieux sage.
Puis tu disparais avec tes sentiments,
Pouvais tu faire autrement ?
Le miroir a absorbé ton image,
Et c’est venise qui ne point s’image.

lə miʁwaʁ ʁɑ̃vwa tɔ̃n- imaʒə.
sε vənizə ki simaʒə.
də la laɡynə bʁymøzə
sələ emεʁʒə ynə imaʒə pjøzə.
tɔ̃ ʁɡaʁ sə vø saʒə,
mε tε pɑ̃se vwajaʒe,
dy kadʁə nə ʁεstə kynə nebyløzə,
sεt- ynə sεʁtitydə vεʁtʒinøzə.
vənizə selwaɲə də tɔ̃ sijaʒə.
la laɡynə ε kɔmə œ̃ vjø saʒə.
pɥi ty dispaʁεz- avεk tε sɑ̃timɑ̃,
puvε ty fεʁə otʁəmɑ̃ ?
lə miʁwaʁ a absɔʁbe tɔ̃n- imaʒə,
e sε vənizə ki nə pwɛ̃ simaʒə.