Poeme : Chronophage

Chronophagie

Infinitude du temps qui passe
Contre fortune on y trépasse
Solitude de la courte seconde
L’habitude du sable qui tombe

Chronos passe
Nous ramasse
Sans grimace
Avec audace

Chaque minute compte
Pour l’heure qui suit
Chaque jour un conte
Et des années de vie

kʁonofaʒi

ɛ̃finitydə dy tɑ̃ ki pasə
kɔ̃tʁə fɔʁtynə ɔ̃n- i tʁepasə
sɔlitydə də la kuʁtə səɡɔ̃də
labitydə dy sablə ki tɔ̃bə

kʁono pasə
nu ʁamasə
sɑ̃ ɡʁimasə
avεk odasə

ʃakə minytə kɔ̃tə
puʁ lœʁ ki sɥi
ʃakə ʒuʁ œ̃ kɔ̃tə
e dεz- ane də vi