Poeme : L’esprit Dans L’espace

Toi, si belle lune,
Enchanteresse de velléités nocturne
Par ta luisance perçante la méditation chahute

Toi, si grand soleil,
Ta couronne sait rougeoyer le ciel
Du bras d’Orion tu peux enfiévrer nos prunelles

Toi, si belle étoile,
Habillant la nuit d’une infinie toile
Poétesse d’un halo dans sa majesté affable

Toi, vaste univers,
Royaume de féerie stellaire
Ton équilibre loge l’élégance de notre terre.

twa, si bεllə lynə,
ɑ̃ʃɑ̃təʁεsə də vεlleite nɔktyʁnə
paʁ ta lɥizɑ̃sə pεʁsɑ̃tə la meditasjɔ̃ ʃaytə

twa, si ɡʁɑ̃ sɔlεj,
ta kuʁɔnə sε ʁuʒwaje lə sjεl
dy bʁa dɔʁjɔ̃ ty pøz- ɑ̃fjevʁe no pʁynεllə

twa, si bεllə etwalə,
abijɑ̃ la nɥi dynə ɛ̃fini twalə
pɔetεsə dœ̃-alo dɑ̃ sa maʒεste afablə

twa, vastə ynive,
ʁwajomə də feəʁi stεllεʁə
tɔ̃n- ekilibʁə lɔʒə leleɡɑ̃sə də nɔtʁə teʁə.