Poeme : L’ombre Blanche

L’arrosoir d’été m’inonde
D’une chaude pluie de Joconde
Au loin le tonnerre gronde
J’assèche cette tourmente
A l’ombre d’une jolie passante

Au soleil un vieil albatros
Au regard trouble d’albinos
Pousse un long râle atroce
J’étouffe cette note hurlante
A l’ombre de cette jolie passante

Le ciel en éclairs épileptiques se paralyse
Dans une dernière et terrible vocalise
Un orage d’un coup de foudre me verbalise
Je rafraîchi mes pensées brûlantes
A l’ombre de cette jeune passante

Un nuage se pose sur mes tempes grises
La douceur de ses baisers m’électrise
L’arc en ciel de son cœur m’irise
Je dépose mes larmes d’une main tremblante
Dans l’ombre blanche de cette lumineuse passante

laʁozwaʁ dete minɔ̃də
dynə ʃodə plɥi də ʒɔkɔ̃də
o lwɛ̃ lə tɔneʁə ɡʁɔ̃də
ʒasεʃə sεtə tuʁmɑ̃tə
a lɔ̃bʁə dynə ʒɔli pasɑ̃tə

o sɔlεj œ̃ vjεj albatʁo
o ʁəɡaʁ tʁublə dalbino
pusə œ̃ lɔ̃ ʁalə atʁɔsə
ʒetufə sεtə nɔtə yʁlɑ̃tə
a lɔ̃bʁə də sεtə ʒɔli pasɑ̃tə

lə sjεl ɑ̃n- eklεʁz- epilεptik sə paʁalizə
dɑ̃z- ynə dεʁnjεʁə e teʁiblə vɔkalizə
œ̃n- ɔʁaʒə dœ̃ ku də fudʁə mə vεʁbalizə
ʒə ʁafʁεʃi mε pɑ̃se bʁylɑ̃tə
a lɔ̃bʁə də sεtə ʒənə pasɑ̃tə

œ̃ nɥaʒə sə pozə syʁ mε tɑ̃pə ɡʁizə
la dusœʁ də sε bεze melεktʁizə
laʁk ɑ̃ sjεl də sɔ̃ kœʁ miʁizə
ʒə depozə mε laʁmə- dynə mɛ̃ tʁɑ̃blɑ̃tə
dɑ̃ lɔ̃bʁə blɑ̃ʃə də sεtə lyminøzə pasɑ̃tə