Poeme : Le Cabanon Des Rêves

Perdu sur la colline aux oliviers
Il est un petit cabanon de pierre
Où j’aime venir m y convier
Quand il bruine sous mes paupières

Bercé par le doux chant des mygales
Je regarde le ballet des scorpions noirs
Pendant que l’orage joue des cymbales
Alors qu’ arrive en tapinois un nouveau soir

Je range le soleil au fond de mon mouchoir
Je le plie consciencieusement pour ne plus le voir
Je me mets le pyjama que j’avais déjà quand j’étais petit
Je fais fonctionner ce qu’il me reste de tuyauterie

Puis je m’allonge sous le toit d’ardoise et d’étoiles
Je me borde douillettement d’une grande voile
Et je fais naviguer mon rêve dans le firmament
Jusqu’à ce qu’il retrouve ton astre tout blanc

pεʁdy syʁ la kɔlinə oz- ɔlivje
il εt- œ̃ pəti kabanɔ̃ də pjeʁə
u ʒεmə vəniʁ εm i kɔ̃vje
kɑ̃t- il bʁɥinə su mε popjεʁə

bεʁse paʁ lə du ʃɑ̃ dε miɡalə
ʒə ʁəɡaʁdə lə balε dε skɔʁpjɔ̃ nwaʁ
pɑ̃dɑ̃ kə lɔʁaʒə ʒu dε sɛ̃balə
alɔʁ kaʁivə ɑ̃ tapinwaz- œ̃ nuvo swaʁ

ʒə ʁɑ̃ʒə lə sɔlεj o fɔ̃ də mɔ̃ muʃwaʁ
ʒə lə pli kɔ̃sjɑ̃sjøzəmɑ̃ puʁ nə plys lə vwaʁ
ʒə mə mεt lə piʒama kə ʒavε deʒa kɑ̃ ʒetε pəti
ʒə fε fɔ̃ksjɔne sə kil mə ʁεstə də tyiotəʁi

pɥi ʒə malɔ̃ʒə su lə twa daʁdwazə e detwalə
ʒə mə bɔʁdə dujεtəmɑ̃ dynə ɡʁɑ̃də vwalə
e ʒə fε naviɡe mɔ̃ ʁεvə dɑ̃ lə fiʁmame
ʒyska sə kil ʁətʁuvə tɔ̃n- astʁə tu blɑ̃