Poeme : Mon Esprit Égrène Un Voeu

Mon esprit égrène un voeu

Solitaire suis-je quand se pleure sous mon toit
Le noir de ces nuits me couchant sans toi
IL enfante bouillonnant le pervers ennui
Caressant l’espace de ma vie isolée de ta voix
Au-delà des étoiles de la nuit enivrante
Je perçois le nuage de mon désenchantement
Mon esprit lui tend sans patience un écrit
Et lui dit : ne sois pas mon divertissement

Tes mots me fredonnent sur l’immobile ombre
Mille silences qu’accompagne ma solitude
Et mon esprit égrène un vœu dont j’attends
Qu’à la nuit profonde naisse dame certitude
Pour me mener sur l’orbite fidèle d’e ta douce rencontre
©ƑC

mɔ̃n- εspʁi eɡʁεnə œ̃ vø

sɔlitεʁə sɥi ʒə kɑ̃ sə plœʁə su mɔ̃ twa
lə nwaʁ də sε nɥi mə kuʃɑ̃ sɑ̃ twa
il ɑ̃fɑ̃tə bujɔnɑ̃ lə pεʁvez- ɑ̃nɥi
kaʁesɑ̃ lεspasə də ma vi izɔle də ta vwa
o dəla dεz- etwalə də la nɥi ɑ̃nivʁɑ̃tə
ʒə pεʁswa lə nɥaʒə də mɔ̃ dezɑ̃ʃɑ̃təmɑ̃
mɔ̃n- εspʁi lɥi tɑ̃ sɑ̃ pasjɑ̃sə œ̃n- ekʁi
e lɥi di : nə swa pa mɔ̃ divεʁtisəmɑ̃

tε mo mə fʁədɔne syʁ limɔbilə ɔ̃bʁə
milə silɑ̃sə kakɔ̃paɲə ma sɔlitydə
e mɔ̃n- εspʁi eɡʁεnə œ̃ vey dɔ̃ ʒatɑ̃
ka la nɥi pʁɔfɔ̃də nεsə damə sεʁtitydə
puʁ mə məne syʁ lɔʁbitə fidεlə də ta dusə ʁɑ̃kɔ̃tʁə
kɔpiʁajt k