Poeme : Les Vêpres

Je me souviens de ma mère affairée en cuisine
Perdue dans les colères de sa vie sans épines

Je me souviens de mon père à pleurer qu’on s’échine
A suer son salaire pour des clous des sardines

Je me souviens de ma sœur qui tua sa jeunesse
A coucher sur son cœur des hommes sans tendresse

Je me souviens, ami, de nos foll’s cavalcades
Quand s’enfuyait la nuit sur nos vingt ans malades

Je me souviens, ma mie, quand il glissait soudain
De ton regard rougi sur ma peau de sagouin

Je me souviens de tant, je me rappelle si peu
Et j’épelle en dedans les vêpres de mon jeu

ʒə mə suvjɛ̃ də ma mεʁə afεʁe ɑ̃ kɥizinə
pεʁdɥ dɑ̃ lε kɔlεʁə də sa vi sɑ̃z- epinə

ʒə mə suvjɛ̃ də mɔ̃ pεʁə a pləʁe kɔ̃ seʃinə
a sɥe sɔ̃ salεʁə puʁ dε klus dε saʁdinə

ʒə mə suvjɛ̃ də ma sœʁ ki tɥa sa ʒənεsə
a kuʃe syʁ sɔ̃ kœʁ dεz- ɔmə sɑ̃ tɑ̃dʁεsə

ʒə mə suvjɛ̃, ami, də no fɔlεs kavalkadə
kɑ̃ sɑ̃fyiε la nɥi syʁ no vɛ̃t- ɑ̃ maladə

ʒə mə suvjɛ̃, ma mi, kɑ̃t- il ɡlisε sudɛ̃
də tɔ̃ ʁəɡaʁ ʁuʒi syʁ ma po də saɡuɛ̃

ʒə mə suvjɛ̃ də tɑ̃, ʒə mə ʁapεllə si pø
e ʒepεllə ɑ̃ dədɑ̃ lε vεpʁə- də mɔ̃ ʒø