Poeme : Maniaque

J’ai une drôle de maladie
Celle d’être maniaque
Quand ça me prend j’écris
Cela n’a rien de démoniaque.
C’est une pulsion incontrôlée
Qui me pousse à rédigé
Du matin jusqu’au soir
Quand ce n’est dans la nuit noire.
Je ne sais comment cela me prend
Mais cela au fond importe peu
Puisque en rien je me défends
Elle fait de moi ce qu’elle veut.
Cette subtile maladie
Au quelle je n’ai rien compris
M’emporte vers des contrés
Qui m’amène à composer.
C’est un flot intarissable
Comme celui d’une source potable
Qui jaillit de toute mon âme
Aussi violant qu’une flamme.
C’est là mon plus gros symptôme
De cette pathologie monochrome
Et qui n’a comme signature
Celle d’un maniaque de l’écriture.
WøLø
13/08/2015

ʒε ynə dʁolə də maladi
sεllə dεtʁə manjakə
kɑ̃ sa mə pʁɑ̃ ʒekʁi
səla na ʁjɛ̃ də demɔnjakə.
sεt- ynə pylsjɔ̃ ɛ̃kɔ̃tʁole
ki mə pusə a ʁediʒe
dy matɛ̃ ʒysko swaʁ
kɑ̃ sə nε dɑ̃ la nɥi nwaʁə.
ʒə nə sε kɔmɑ̃ səla mə pʁɑ̃
mε səla o fɔ̃t- ɛ̃pɔʁtə pø
pɥiskə ɑ̃ ʁjɛ̃ ʒə mə defɑ̃
εllə fε də mwa sə kεllə vø.
sεtə sybtilə maladi
o kεllə ʒə nε ʁjɛ̃ kɔ̃pʁi
mɑ̃pɔʁtə vεʁ dε kɔ̃tʁe
ki mamεnə a kɔ̃poze.
sεt- œ̃ flo ɛ̃taʁisablə
kɔmə səlɥi dynə suʁsə pɔtablə
ki ʒaji də tutə mɔ̃n- amə
osi vjɔlɑ̃ kynə flamə.
sε la mɔ̃ plys ɡʁo sɛ̃ptomə
də sεtə patɔlɔʒi monokʁɔmə
e ki na kɔmə siɲatyʁə
sεllə dœ̃ manjakə də lekʁityʁə.
wl
tʁεzə slaʃ zeʁo ɥi slaʃ dø milə kɛ̃zə