Poeme : In Corde

Dans l’iris diaphane de ses œillets
Se dressent les platanes d’un bosquet,
Il en pleut de perverses averses
Ne pouvant tarir que sous le soleil de Perse.

Si rouge tristesse, si sanguines lèvres
Dont la tendresse ruissèle comme la Nièvre
Sur le sel tiède et vagabond de sa peau.

Et moi, pauvre matelot mêlé en ses mailles
Je m’enlise en de sables mots
Dans le creux blême de son émail.

Puis dansant et tanguant la caravelle
Belle fait de sa jupe un carrousel
Sous la dentelle d’un pétale d’épilobe.

Caressant ses lobes où rayonne le soleil,
Poussée par les horions,
Sa toison s’éclate et s’émerveille
Sur le vermeil lit de son front.

Tandis que mes mains entrelacent son corps lascif
Ses ongles, comme des canifs me griffent la paillasse,
Quand le cristal de son pendentif brille et jacasse,
Me vient l’amour fugace que sa beauté miroite.

J’adore ses charmes comme j’adhère à ses rires,
Son essence amère transforme larmes et soupirs
En de libres étoiles sur la toile de mon sourire.

dɑ̃ liʁi djafanə də sεz- œjlε
sə dʁəse lε platanə dœ̃ bɔskε,
il ɑ̃ plø də pεʁvεʁsəz- avεʁsə
nə puvɑ̃ taʁiʁ kə su lə sɔlεj də pεʁsə.

si ʁuʒə tʁistεsə, si sɑ̃ɡinə lεvʁə
dɔ̃ la tɑ̃dʁεsə ʁɥisεlə kɔmə la njεvʁə
syʁ lə sεl tjεdə e vaɡabɔ̃ də sa po.

e mwa, povʁə matəlo mεle ɑ̃ sε majə
ʒə mɑ̃lizə ɑ̃ də sablə mo
dɑ̃ lə kʁø blεmə də sɔ̃n- emaj.

pɥi dɑ̃sɑ̃ e tɑ̃ɡɑ̃ la kaʁavεllə
bεllə fε də sa ʒypə œ̃ kaʁuzεl
su la dɑ̃tεllə dœ̃ petalə depilɔbə.

kaʁesɑ̃ sε lɔbəz- u ʁεjɔnə lə sɔlεj,
puse paʁ lεz- ɔʁjɔ̃,
sa twazɔ̃ seklatə e semεʁvεjə
syʁ lə vεʁmεj li də sɔ̃ fʁɔ̃.

tɑ̃di kə mε mɛ̃z- ɑ̃tʁəlase sɔ̃ kɔʁ lasif
sεz- ɔ̃ɡlə, kɔmə dε kanif mə ɡʁife la pajasə,
kɑ̃ lə kʁistal də sɔ̃ pɑ̃dɑ̃tif bʁijə e ʒakasə,
mə vjɛ̃ lamuʁ fyɡasə kə sa bote miʁwatə.

ʒadɔʁə sε ʃaʁmə- kɔmə ʒadεʁə a sε ʁiʁə,
sɔ̃n- esɑ̃sə amεʁə tʁɑ̃sfɔʁmə laʁməz- e supiʁ
ɑ̃ də libʁəz- etwalə syʁ la twalə də mɔ̃ suʁiʁə.