Poeme : Dernier Mensonge…

Dissimulée dans l’ombre du printemps,
La lave te recouvrant te semble glaciale,
Tu ne cesses de piétiner les roses sur ton chemin,
Aucune n’a l’odeur de celle qui fut jadis la notre.

Etendue contre le corps d’une autre,
Humant une pequ qui te restera etrangere,
Tu poses tes levres et goute le poison,
Que seule la seve de notre rose surpasse en intensité.

Que de nuits partagées au sein d’une inconnue,
En quète d’un sommeil par moi detenu.
Tes rêves m’appartiennent encore,
Et tel ton désir la rose hante et derobe tes nuits.

Tu veux trouver la sauce de cette sève,
Est ce l’envie et le désir qu’émanent les petales,
Ou la douleur et domination des épines ?
Mais cette sève je suis et les racines tu resteras,

Seule la graine est à blâmer et coupable…

disimyle dɑ̃ lɔ̃bʁə dy pʁɛ̃tɑ̃,
la lavə tə ʁəkuvʁɑ̃ tə sɑ̃blə ɡlasjalə,
ty nə sesə də pjetine lε ʁozə syʁ tɔ̃ ʃəmɛ̃,
okynə na lɔdœʁ də sεllə ki fy ʒadi la nɔtʁə.

ətɑ̃dɥ kɔ̃tʁə lə kɔʁ dynə otʁə,
ymɑ̃ ynə pək ki tə ʁεstəʁa εtʁɑ̃ʒəʁə,
ty pozə tε ləvʁəz- e ɡutə lə pwazɔ̃,
kə sələ la səvə də nɔtʁə ʁozə syʁpasə ɑ̃n- ɛ̃tɑ̃site.

kə də nɥi paʁtaʒez- o sɛ̃ dynə ɛ̃kɔnɥ,
ɑ̃ kεtə dœ̃ sɔmεj paʁ mwa dətəny.
tε ʁεvə mapaʁtjεne ɑ̃kɔʁə,
e tεl tɔ̃ deziʁ la ʁozə-ɑ̃tə e dəʁɔbə tε nɥi.

ty vø tʁuve la sosə də sεtə sεvə,
ε sə lɑ̃vi e lə deziʁ kemane lε pətalə,
u la dulœʁ e dɔminasjɔ̃ dεz- epinə ?
mε sεtə sεvə ʒə sɥiz- e lε ʁasinə ty ʁεstəʁa,

sələ la ɡʁεnə εt- a blame e kupablə…