Poeme : Elle L’éternelle

Comment lier deux âmes quand elle ne se voient pas,
D’un amour rancœur, d’un amour regret
Comment oublier cette femme qui ne me veux pas,
Un douce lueur sans autres reflets
Comme une roche instable qui ne tiens pas
Celle d’un amour qui ne sera défait
Je m’effrite alors sous le poids
Que si la mort est entamée

Tous les jours je la vois, elle et ses peines
Sans pouvoir rompre aucune de ses chaînes
Ne pas pouvoir passer d’amour a la haine
Accepter en silence qu’une autre vie se mène

Moine de mon état, un vrai maître zen
Je supporte la vie et ses aléas
Je laisse là toutes mes peines
Sans autres tracas, que ma vie se mène
Sans trop de d’éclats de porcelaine
Et alors, le destin, la chance, le fil
Me donneront ce que je mérite
Une autre idylle, une sanction vil
Une vie qui périclite

kɔmɑ̃ lje døz- amə kɑ̃t- εllə nə sə vwae pa,
dœ̃n- amuʁ ʁɑ̃kœʁ, dœ̃n- amuʁ ʁəɡʁε
kɔmɑ̃ ublje sεtə famə ki nə mə vø pa,
œ̃ dusə lɥœʁ sɑ̃z- otʁə- ʁəflε
kɔmə ynə ʁoʃə ɛ̃stablə ki nə tjɛ̃ pa
sεllə dœ̃n- amuʁ ki nə səʁa defε
ʒə mefʁitə alɔʁ su lə pwa
kə si la mɔʁ εt- ɑ̃tame

tus lε ʒuʁ ʒə la vwa, εllə e sε pεnə
sɑ̃ puvwaʁ ʁɔ̃pʁə okynə də sε ʃεnə
nə pa puvwaʁ pase damuʁ a la-εnə
aksεpte ɑ̃ silɑ̃sə kynə otʁə vi sə mεnə

mwanə də mɔ̃n- eta, œ̃ vʁε mεtʁə zεn
ʒə sypɔʁtə la vi e sεz- alea
ʒə lεsə la tutə mε pεnə
sɑ̃z- otʁə- tʁaka, kə ma vi sə mεnə
sɑ̃ tʁo də dekla də pɔʁsəlεnə
e alɔʁ, lə dεstɛ̃, la ʃɑ̃sə, lə fil
mə dɔnəʁɔ̃ sə kə ʒə meʁitə
ynə otʁə idilə, ynə sɑ̃ksjɔ̃ vil
ynə vi ki peʁiklitə