Poeme : Petite Rose

Petite rose dépitée,
Petite fleur au milieu du champ de l’humanité,
Ne sens tu pas le vent qui bat ?
Ce vent de frayeur qui pour toi sonne le glas.

Petite fleur si fragile,
Ne te laisse pas détruire, tu es si fébrile.
Autour de toi le vent de la haine souffle,
Autour de toi tes sœurs une à une s’essoufflent.

Petit joyau de la nature,
Tes ennuis ne sont pas une sinécure.
Résiste à ce vent de folie qui se déchaîne
Et qui dévaste tout tout au long de la plaine.

Petite perle rare,
Vois-tu l’humanité et toutes ses tares ?
Sens tu cette tempête profane
Qui fait que la petite rose se fane ?

pətitə ʁozə depite,
pətitə flœʁ o miljø dy ʃɑ̃ də lymanite,
nə sɑ̃s ty pa lə vɑ̃ ki ba ?
sə vɑ̃ də fʁεjœʁ ki puʁ twa sɔnə lə ɡla.

pətitə flœʁ si fʁaʒilə,
nə tə lεsə pa detʁɥiʁə, ty ε si febʁilə.
otuʁ də twa lə vɑ̃ də la-εnə suflə,
otuʁ də twa tε sœʁz- ynə a ynə sesufle.

pəti ʒwajo də la natyʁə,
tεz- ɑ̃nɥi nə sɔ̃ pa ynə sinekyʁə.
ʁezistə a sə vɑ̃ də fɔli ki sə deʃεnə
e ki devastə tu tut- o lɔ̃ də la plεnə.

pətitə pεʁlə ʁaʁə,
vwa ty lymanite e tutə sε taʁə ?
sɑ̃s ty sεtə tɑ̃pεtə pʁɔfanə
ki fε kə la pətitə ʁozə sə fanə ?