Prose : Nostalgie Matinale

A chaque matin se lie une nostalgie,
de l’odeur de la chicorée,
qui me rappelle mon enfance.
Au bruit de la cafétiere,
qui me rappelle un matin parmis d’autre.

L’odeur de la matiné,
me rappelle un automne,
la brume qui se depose,
me fait souvenir,
du brouillard de l’hiver.

Le chant des oiseaux matinales,
me rappelle des cris d’enfants joyeux.
le bruits de la route et de ces voitures,
m’est perçu comme annodins,
et pourtant a chaque bruit, un souvenir.

Le promeneur et son chien,
me rappelle mes longues ballades.
Les feuilles mortes qui jonchent les trottoires,
me rappelle la saison entamée.
A chaque odeur, sa nostalgie,
A chaque bruit, son souvenir,
A chaque paysage, son état de deja vu,
et pourtant jamais je ne me lasse de chaque matinée.
Tout matin, tout réveil,
est une nouvelle journeé,
qui sera envahi de nostalgie,
et de souvenir que j’aime revivre.
Car sans eux, je serai comme perdu,
Car sans eux, j’en aurai perdu mes réperes.

A chaque matin, un sourire,
se dessine sur mon visage,
car tout les matins,
je revis ces moments que j’aime tant !

a ʃakə matɛ̃ sə li ynə nɔstalʒi,
də lɔdœʁ də la ʃikɔʁe,
ki mə ʁapεllə mɔ̃n- ɑ̃fɑ̃sə.
o bʁɥi də la kafetjəʁə,
ki mə ʁapεllə œ̃ matɛ̃ paʁmi dotʁə.

lɔdœʁ də la matine,
mə ʁapεllə œ̃n- otɔmnə,
la bʁymə ki sə dəpozə,
mə fε suvəniʁ,
dy bʁujaʁ də livεʁ.

lə ʃɑ̃ dεz- wazo matinalə,
mə ʁapεllə dε kʁi dɑ̃fɑ̃ ʒwajø.
lə bʁɥi də la ʁutə e də sε vwatyʁə,
mε pεʁsy kɔmə anɔdɛ̃,
e puʁtɑ̃ a ʃakə bʁɥi, œ̃ suvəniʁ.

lə pʁɔmənœʁ e sɔ̃ ʃjɛ̃,
mə ʁapεllə mε lɔ̃ɡ baladə.
lε fœjə mɔʁtə- ki ʒɔ̃ʃe lε tʁɔtwaʁə,
mə ʁapεllə la sεzɔ̃ ɑ̃tame.
a ʃakə ɔdœʁ, sa nɔstalʒi,
a ʃakə bʁɥi, sɔ̃ suvəniʁ,
a ʃakə pεizaʒə, sɔ̃n- eta də dəʒa vy,
e puʁtɑ̃ ʒamε ʒə nə mə lasə də ʃakə matine.
tu matɛ̃, tu ʁevεj,
εt- ynə nuvεllə ʒuʁnəe,
ki səʁa ɑ̃vai də nɔstalʒi,
e də suvəniʁ kə ʒεmə ʁəvivʁə.
kaʁ sɑ̃z- ø, ʒə səʁε kɔmə pεʁdy,
kaʁ sɑ̃z- ø, ʒɑ̃n- oʁε pεʁdy mε ʁepəʁə.

a ʃakə matɛ̃, œ̃ suʁiʁə,
sə desinə syʁ mɔ̃ vizaʒə,
kaʁ tu lε matɛ̃,
ʒə ʁəvi sε mɔmɑ̃ kə ʒεmə tɑ̃ !