Poeme : La Noiraude

Une chatte sur un mur couleur chair,
Est venu de bon matin prendre l’air,
C’est une fine et raffinée noiraude
Qui de jardins en jardins souvent rode.

Peu sauvage, l’animal de gouttière
Se tourne vers moi en pleine lumière,
Puis s’étire, car la belle minaude,
Se prélasse, gentil fauve en maraude.

Elle se retourne, fait la câline,
Me sort le grand jeu, lèche ses babines,
Roule sur le dos, passe à quatre pattes,
Avec une souplesse qui m’épate.

J’observe un instant la grâce féline
De cette intruse qui joue la coquine,
Puis, prenant soin qu’elle ne se carapate,
Je m’avance à pas de loup vers la chatte.

Lors quand je l’effleure, la queue se dresse,
Elle se blottie, s’arque en vraie tigresse,
Feule, miaule comme l’orage tonne,
Avec une hardiesse qui m’étonne.

Mais bientôt, témoignage de tendresse,
Elle me frôle, cherche les caresses,
Et se presse tout contre moi, friponne,
Qui se frotte, se pelote et ronronne !

ynə ʃatə syʁ œ̃ myʁ kulœʁ ʃεʁ,
ε vəny də bɔ̃ matɛ̃ pʁɑ̃dʁə lεʁ,
sεt- ynə finə e ʁafine nwaʁodə
ki də ʒaʁdɛ̃z- ɑ̃ ʒaʁdɛ̃ suvɑ̃ ʁɔdə.

pø sovaʒə, lanimal də ɡutjεʁə
sə tuʁnə vεʁ mwa ɑ̃ plεnə lymjεʁə,
pɥi setiʁə, kaʁ la bεllə minodə,
sə pʁelasə, ʒɑ̃til fovə ɑ̃ maʁodə.

εllə sə ʁətuʁnə, fε la kalinə,
mə sɔʁ lə ɡʁɑ̃ ʒø, lεʃə sε babinə,
ʁulə syʁ lə do, pasə a katʁə patə,
avεk ynə suplεsə ki mepatə.

ʒɔpsεʁvə œ̃n- ɛ̃stɑ̃ la ɡʁasə felinə
də sεtə ɛ̃tʁyzə ki ʒu la kɔkinə,
pɥi, pʁənɑ̃ swɛ̃ kεllə nə sə kaʁapatə,
ʒə mavɑ̃sə a pa də lu vεʁ la ʃatə.

lɔʁ kɑ̃ ʒə leflœʁə, la kø sə dʁεsə,
εllə sə blɔti, saʁkə ɑ̃ vʁε tiɡʁεsə,
fələ, mjolə kɔmə lɔʁaʒə tɔnə,
avεk ynə-aʁdjεsə ki metɔnə.

mε bjɛ̃to, temwaɲaʒə də tɑ̃dʁεsə,
εllə mə fʁolə, ʃεʁʃə lε kaʁesə,
e sə pʁεsə tu kɔ̃tʁə mwa, fʁipɔnə,
ki sə fʁɔtə, sə pəlɔtə e ʁɔ̃ʁɔnə !