Poeme : Sommeil De La Rondeur

La rondeur ploie
Désarme familière
Pleines de matière
Les rondeurs se déploient

Le cercle en son brisant
N’est plus sitôt qu’il se perce
Gonflé de vide
Le cercle n’est plus
Quand il gagne en poids

Il devient rondeur
Il devient lourdeur
Tout pèse sur tout
Quand le cercle se meurt

Le cercle vertueux
Qui portait l’infertile
Se gave, par delà son nombril
D’affections hideuses

N’est-il pas mieux en ce monde
De n’être qu’une bille ?
La rondeur ne serait-elle pas
Se perdre de dunes en dunes ?

Chaque âme est une lune
Qui fuit et ignore son sommeil
Chaque lune a ses dunes
Dont luit un vermeille vide

la ʁɔ̃dœʁ plwa
dezaʁmə familjεʁə
plεnə də matjεʁə
lε ʁɔ̃dœʁ sə deplwae

lə sεʁklə ɑ̃ sɔ̃ bʁizɑ̃
nε plys sito kil sə pεʁsə
ɡɔ̃fle də vidə
lə sεʁklə nε plys
kɑ̃t- il ɡaɲə ɑ̃ pwa

il dəvjɛ̃ ʁɔ̃dœʁ
il dəvjɛ̃ luʁdœʁ
tu pεzə syʁ tu
kɑ̃ lə sεʁklə sə məʁ

lə sεʁklə vεʁtɥø
ki pɔʁtε lɛ̃fεʁtilə
sə ɡavə, paʁ dəla sɔ̃ nɔ̃bʁil
dafεksjɔ̃z- idøzə

nεt- il pa mjøz- ɑ̃ sə mɔ̃də
də nεtʁə kynə bijə ?
la ʁɔ̃dœʁ nə səʁε tεllə pa
sə pεʁdʁə də dynəz- ɑ̃ dynə ?

ʃakə amə εt- ynə lynə
ki fɥi e iɲɔʁə sɔ̃ sɔmεj
ʃakə lynə a sε dynə
dɔ̃ lɥi œ̃ vεʁmεjə vidə