Poeme : Etna

Comme une louve tu te terres
Protégeant jalousement tes flancs
Tu veilles de ta hauteur éphémère
Sur Naples que tu peux rayer de but en blanc

On te respecte on te peint
On t’admire et te venère
Craignant tellement ta colère
Etna ne crache point ton venin

Ton ire garde pour toi tes soupirs
Tes fumerolles
Me rendent folle
Pour autant que je les admire

Mon cher volcan je te prie à genoux
Garde pour toi ton courroux
Protège nous comme tu le fais
De tous les vents mauvais

kɔmə ynə luvə ty tə teʁə
pʁɔteʒɑ̃ ʒaluzəmɑ̃ tε flɑ̃k
ty vεjə də ta-otœʁ efemεʁə
syʁ naplə kə ty pø ʁεje də byt ɑ̃ blɑ̃

ɔ̃ tə ʁεspεktə ɔ̃ tə pɛ̃
ɔ̃ tadmiʁə e tə vənεʁə
kʁεɲɑ̃ tεllmɑ̃ ta kɔlεʁə
εtna nə kʁaʃə pwɛ̃ tɔ̃ vənɛ̃

tɔ̃n- iʁə ɡaʁdə puʁ twa tε supiʁ
tε fyməʁɔlə
mə ʁɑ̃de fɔlə
puʁ otɑ̃ kə ʒə lεz- admiʁə

mɔ̃ ʃεʁ vɔlkɑ̃ ʒə tə pʁi a ʒənu
ɡaʁdə puʁ twa tɔ̃ kuʁʁu
pʁɔtεʒə nu kɔmə ty lə fε
də tus lε vɑ̃ movε