Prose : La Vague

quand l’oeil fixé au mur, je crie mon désarroi,
qu’une larme de vague, ecume de mes sens.
Se faufile ça et là dans la glaise.
qu’une larme de miel, couvre mon lit douillet,
que ma joie court avec la vie,
cette vie qui réclame la liberté.

Quand l’oeil fixé au mur, le vilain serpent
gobe un tantinet, le parfum de mon être
qu’il pleut des songes d’amertume
sur mon linceul de ma tristesse enterrée
j’hurle à mourir ma souffrance.

Espièglerie du mensonge qui se trame
le long des berges sombres
tout à côté de mon âme
qui elle d’ailleurs ne réclame
que mon bonheur.
ô four-voyeurs de drames
issus des bacchanales

jouisseurs de larmes
votre pauvreté reste dans les labyrinthes
de ma détresse, fleuve noire de mélancolie
j’épouse la vie.

kɑ̃ lɔεj fikse o myʁ, ʒə kʁi mɔ̃ dezaʁwa,
kynə laʁmə də vaɡ, əkymə də mε sɑ̃s.
sə fofilə sa e la dɑ̃ la ɡlεzə.
kynə laʁmə də mjεl, kuvʁə mɔ̃ li dujε,
kə ma ʒwa kuʁ avεk la vi,
sεtə vi ki ʁeklamə la libεʁte.

kɑ̃ lɔεj fikse o myʁ, lə vilɛ̃ sεʁpe
ɡɔbə œ̃ tɑ̃tinε, lə paʁfœ̃ də mɔ̃n- εtʁə
kil plø dε sɔ̃ʒə damεʁtymə
syʁ mɔ̃ lɛ̃səl də ma tʁistεsə ɑ̃teʁe
ʒyʁlə a muʁiʁ ma sufʁɑ̃sə.

εspjεɡləʁi dy mɑ̃sɔ̃ʒə ki sə tʁamə
lə lɔ̃ dε bεʁʒə- sɔ̃bʁə
tut- a kote də mɔ̃n- amə
ki εllə dajœʁ nə ʁeklamə
kə mɔ̃ bɔnœʁ.
o fuʁ vwajœʁ də dʁamə
isys dε bakanalə

ʒuisœʁ də laʁmə
vɔtʁə povʁəte ʁεstə dɑ̃ lε labiʁɛ̃tə
də ma detʁεsə, fləvə nwaʁə də melɑ̃kɔli
ʒepuzə la vi.