Prose : La Manche

Elle danse dans son habit d’écume
aux embruns qui griffent le ciel,
de bleus foulards portés par les flots
comme de l’encre au bout de ma plume…

Sous des nuages qui se conjuguent au pluriel
elle s’embarque sur un horizon un peu pâlot
lorsque le soleil se marie avec dame brume…

La Manche se couvre de son bleu costume,
puis elle s’acoquine lascive avec l’arc en ciel
lorsque la pluie déverse de fins sanglots
l’orage colérique porte des bruits d’enclume…

Mes souvenirs d’enfance dévorent l’essentiel
le Nez de Jobourg et le ventre de Saint-Lô,
de son eau et de sa terre, mon âme se parfume…

εllə dɑ̃sə dɑ̃ sɔ̃-abi dekymə
oz- ɑ̃bʁœ̃ ki ɡʁife lə sjεl,
də bløs fulaʁd pɔʁte paʁ lε flo
kɔmə də lɑ̃kʁə o bu də ma plymə…

su dε nɥaʒə ki sə kɔ̃ʒyɡe o plyʁjεl
εllə sɑ̃baʁkə syʁ œ̃n- ɔʁizɔ̃ œ̃ pø palo
lɔʁskə lə sɔlεj sə maʁi avεk damə bʁymə…

la mɑ̃ʃə sə kuvʁə də sɔ̃ blø kɔstymə,
pɥiz- εllə sakɔkinə lasivə avεk laʁk ɑ̃ sjεl
lɔʁskə la plɥi devεʁsə də fɛ̃ sɑ̃ɡlo
lɔʁaʒə kɔleʁikə pɔʁtə dε bʁɥi dɑ̃klymə…

mε suvəniʁ dɑ̃fɑ̃sə devɔʁe lesɑ̃sjεl
lə ne də ʒɔbuʁɡ e lə vɑ̃tʁə də sɛ̃ lo,
də sɔ̃n- o e də sa teʁə, mɔ̃n- amə sə paʁfymə…