Prose : Bigote

Elle cire le ciel et ses statues
comme elle récite ses psaumes

les paumes
quadrillées comme un cadastre
elle s’accroche aux anges avant de s’accroupir

grise presque recroquevillée
elle se tasse
cierge grésillant
dans sa bataille avec les mystères
la prière suspend les mouches
sur le parvis plein air
les mains rouillées comme des gonds

une arthrite
complète le cynisme
qu’elle revêt comme un châle
ou qu’elle rachète d’une génuflexion

devant le public boisé des stalles
elle compile des murmures de crypte
pour en faire des suppliques
qui la redresseront parmi les païens

elle se croit plus sérieuse qu’un diocèse
divisant ses rhumatismes
par la racine de sa piété

la vieille vise
l’extatique du vitrail
comme grimpe le lierre

et essore une dernière articulation
avant de revenir à la lumière
qui la fouille de poussière

εllə siʁə lə sjεl e sε statɥ
kɔmə εllə ʁesitə sε psomə

lε pomə
kadʁije kɔmə œ̃ kadastʁə
εllə sakʁoʃə oz- ɑ̃ʒəz- avɑ̃ də sakʁupiʁ

ɡʁizə pʁεskə ʁəkʁɔkəvile
εllə sə tasə
sjεʁʒə ɡʁezijɑ̃
dɑ̃ sa batajə avεk lε mistεʁə
la pʁjεʁə syspɑ̃ lε muʃə
syʁ lə paʁvi plɛ̃ εʁ
lε mɛ̃ ʁuje kɔmə dε ɡɔ̃

ynə aʁtʁitə
kɔ̃plεtə lə sɛ̃ismə
kεllə ʁəvε kɔmə œ̃ ʃalə
u kεllə ʁaʃεtə dynə ʒenyflεksjɔ̃

dəvɑ̃ lə pyblik bwaze dε stalə
εllə kɔ̃pilə dε myʁmyʁə də kʁiptə
puʁ ɑ̃ fεʁə dε syplik
ki la ʁədʁesəʁɔ̃ paʁmi lε pajɛ̃

εllə sə kʁwa plys seʁjøzə kœ̃ djɔsεzə
divizɑ̃ sε ʁymatismə
paʁ la ʁasinə də sa pjete

la vjεjə vizə
lεkstatikə dy vitʁaj
kɔmə ɡʁɛ̃pə lə ljeʁə

e esɔʁə ynə dεʁnjεʁə aʁtikylasjɔ̃
avɑ̃ də ʁəvəniʁ a la lymjεʁə
ki la fujə də pusjεʁə