Texte : Un Peu De Poésie.

Un dernier relent de Poésie
a envahi ma vie.
Des effluves de roses blanches,
des senteurs d’arbres fleuris.

Ces promenades du Dimanche,
malgré le ciel encore gris.
Des routes enneigées,
des sentiers forestiers.

Toute cette nature qui m’émerveille
et qui garde mes sens en éveil.
Quel bonheur de l’exprimer par des rimes,
ce magnifique remède contre la déprime !

Que je compose ou que je lise
jamais je ne m’enlise,
toujours je garde des balises.
Parfois le bonheur je frise.

La Poésie demeure en moi, éternelle,
si magnifique, et si belle.
Je pense, je compose, je m’amuse,
quand autour de moi dansent les Muses.

œ̃ dεʁnje ʁəle də pɔezi
a ɑ̃vai ma vi.
dεz- eflyvə də ʁozə blɑ̃ʃə,
dε sɑ̃tœʁ daʁbʁə- fləʁi.

sε pʁɔmənadə dy dimɑ̃ʃə,
malɡʁe lə sjεl ɑ̃kɔʁə ɡʁi.
dε ʁutəz- εnεʒe,
dε sɑ̃tje fɔʁεstje.

tutə sεtə natyʁə ki memεʁvεjə
e ki ɡaʁdə mε sɑ̃sz- ɑ̃n- evεj.
kεl bɔnœʁ də lεkspʁime paʁ dε ʁimə,
sə maɲifikə ʁəmεdə kɔ̃tʁə la depʁimə !

kə ʒə kɔ̃pozə u kə ʒə lizə
ʒamε ʒə nə mɑ̃lizə,
tuʒuʁ ʒə ɡaʁdə dε balizə.
paʁfwa lə bɔnœʁ ʒə fʁizə.

la pɔezi dəməʁə ɑ̃ mwa, etεʁnεllə,
si maɲifikə, e si bεllə.
ʒə pɑ̃sə, ʒə kɔ̃pozə, ʒə mamyzə,
kɑ̃t- otuʁ də mwa dɑ̃se lε myzə.